Een museum zal het wel nooit gaan halen evenals een boek over het zogenaamde kloosterwerk, nonnenwerk, Volkskunst oftewel Klosterarbeit, maar ik viel er voor en heb het geadopteerd. Geadopteerd
inderdaad. Dit hofje stond mijn naam te roepen tussen alle mooie hoogwaardigere hofjes op een beurs. Ik kon het eenvoudig niet over mijn hart verkrijgen dit stukje te laten staan. Wat het
is?
Een in elkaar geknutseld kastje van bordkarton, bijeengehouden met linnen tape. Zo te zien is de tape voorop nog niet zolang geleden vervangen dus ik sta mezelf toe dit te vervangen door een
verdiend mooiere met fluweel of satijnen band.
Het meet 25 cm hoog, 19 breed en 8 cm diep.
De achterkant is van karton, met ijzergaren aan elkaar genaaid en behangen met een ingekleurd tekenvel met waterverf.
De zijkanten zijn gedecoreerd met blauwgeverfde schelpjes, refererend aan de met schelpjes beklede Maria altaartjes.
Aan de achterwand hangt een oud decorspiegeltje met een ijzeren bloem als decoratie met daaraan vast een ledikantje.
Aan de spiegel bevinden zich vier beugeltjes waaraan een hemel gehangen kon worden welke nu ontbreekt.
Het gesmede ijzeren ledikantje is bekleed met antieke kant. De gekantkloste randjes ken ik: het moet Brussels kant zijn en warempel als ik niet dezelfde in mijn kist heb liggen. Wanneer ik
weer op mijn atelier ben in de Eifel ga ik het zoeken en vergelijken.
Nu wil dat niet zeggen dat het kastje ook voor 1900 gemaakt is, ik bedoel...ik gebruik die antieke kant ook in mijn werk anno 2017. Maar gezien het geheel schat ik het toch rond 1900.
De twee pilaartjes zijn gemaakt van een kokertje met daardoorheen getrokken rode draadjes die als decoratieve pluisjes tevoorschijn komen. Daaromheen is een blauw glanzend papiertje
gedraaid.
Aan de stam is rechts een cherubijntje geplakt en die zal er links ook wel onder hebben gezeten. Zoetsappige poëzieplaatjes zoals deze ontstonden halverwege de 19e eeuw.
Dan het kindje op zich...van was geboetseerd en voorzien van echte haren, zeer waarschijnlijk van de maakster zelf; en een papieren gouden kroontje. Het kindje is gewikkeld in een paar laagjes
linnen en vervolgens in een manteltje van linnen gelegd wat is verstevigd door papier. Ik kan nu goed zien dat er een gouden randje op heeft gezeten wat naar onderen is gezakt, dus ik ga toch de
vrijheid nemen om dit te herstellen en wie weet wat ik nog onder het ledikantje vind.
Al met al een ontroerend tamelijk primitief geheel en door de kleuren en de compositie vond ik het onweerstaanbaar.
Helaas kon degene die het mij verkocht heeft slechts melden dat het uit België komt en oud is en het nonnenwerk betreft.
Vannacht er een poos naar zitten turen (met mijn van de week verworven devotielichtje natuurlijk ;-) ) en geprobeerd te bedenken en in te voelen wie in welke omstandigheid dit met zoveel liefde heeft gemaakt.
Persoonlijk geloof ik niet echt dat dit nonnenwerk is. Vergeleken met het kloosterwerk is dit veel te primitief of het moet een oefenstukje zijn van een novice, dat kan natuurlijk.
Zelf heb ik het gevoel dat dit door een kind is gemaakt, samen met moeder of oma of een 'tante zuster' tijdens een koude winteravond zo tegen de kerst. Het achterwandje geschilderd, de schelpjes
een beetje lukraak opgeplakt en een kindje in elkaar geknutseld. Het smeedijzeren bedje met daaraan vast gesmede spiegel is waarschijnlijk afkomstig van een poppenhuis. En poppenhuizen kwamen
alleen in families voor die wat gefortuneerder dan een normaal huishouden. De maakster kan het bedje ook gekregen hebben. Of misschien werd zoiets wel op school gemaakt. En zo blijf ik dromen,
een mens kan maar ergens mee bezig zijn.
In elk geval mooi dat het bewaard is gebleven; een echte staaltje 'huisvlijt' want ik denk dat dat de juiste benaming is.
Wie denkt dat ik het niet bij het rechte eind heb of het weet aan te vullen: graag mailen: ellen@hetmaagdenkabinet.nl
Terug naar de overige blogs of zoek in Sitemap onderaan deze pagina
Reactie schrijven